W wykładzie tym omawiam relacjonowanie przymusu w czasie Present Simple, Past Simple i Future Simple.

Must w relacjach przymusu w czasie Present Simple

Czasownik must, sam w sobie nie niesie konkretnej informacji, ale wpływa bardzo mocno na wymowę czasownika, który po nim występuje i wyraża przymus zazwyczaj jednorazowy narzucony sobie przez osobę mówiącą lub osobę trzecią.

Czasownik must nie odmienia się przez osoby. Konsekwencją tego jest przymus stosowania w zdaniu angielskim podmiotu, który nadaje czasownikowi osobowość (personifikuje go).

Przykłady:

I must be at this meeting. – Muszę być na tym spotkaniu.

He must have more ideas. – On musi mieć więcej pomysłów.

Czasownik must jest sam dla siebie operatorem, ale przeczenie (brak przymusu) tworzy za pomocą podobnego znaczeniowo czasownika need not = needn’t – nie musieć, natomiast must not = mustn’t, oznacza – nie wolno (zakaz formułowany tylko w czasie teraźniejszym).

Przykłady:

I must be there now. – Muszę być tam teraz.

She must have an easier job. – Ona musi mieć lżejszą pracę. 

I needn’t be there now. – Nie muszę być tam teraz.

She needn’t have an easier job. – Ona nie musi mieć lżejszej pracy. 

Must I be there now? – Czy muszę być tam teraz?

Must she have an easier job? – Czy ona musi mieć lżejszą pracę? 

Have to w relacjach przymusu w czasie Present Simple

Czasownik have to służy głównie do relacjonowania przymusu permanentnego (wymogi prawa lub przyjętych zasad) lub wielokrotnego, narzuconego przez osoby trzecie.

Czasownik have to odmienia się przez osoby tylko w dwóch formach. Konsekwencją tego jest przymus stosowania w zdaniu angielskim podmiotu, który nadaje czasownikowi osobowość (personifikuje go).

Przykłady:

I have to be at this meeting. – Muszę być na tym spotkaniu.

He has to have more ideas. – On musi mieć więcej pomysłów.

W czasie teraźniejszym zdanie twierdzące budujemy za pomocą have to/has to, natomiast zdania przeczące za pomocą don’t/doesn’t, a zdania pytające odpowiednio za pomocą do does i don’t/doesn’t.

Przykłady:

I have to be there now. – Muszę być tam teraz.

She has to have an easier job. – Ona musi mieć lżejszą pracę. 

I don’t have to be there now. – Nie muszę być tam teraz.

She doesn’t have to have any easier job. – Ona nie musi mieć lżejszej pracy. 

Do I have to be there now? – Czy muszę być tam teraz?

Does she have to have an easier job? – Czy ona musi mieć lżejszą pracę? 

Had to w relacjach przymusu w czasie Past Simple

Czasownik had to nie odmienia się przez osoby. Konsekwencją tego jest przymus stosowania w zdaniu angielskim podmiotu, który nadaje czasownikowi osobowość (personifikuje go).

Przykłady:

I had to be at this meeting yesterday. – Wczoraj musiałem być na tym spotkaniu.

He had to have more ideas at the last meeting. – Musiał mieć więcej pomysłów na ostatnim spotkaniu.

W czasie przeszłym, zdania twierdzące budujemy za pomocą had to, natomiast zdania przeczące za pomocą didn’t a zdania pytające odpowiednio za pomocą did i didn’t.

I had to be there then. – Musiałem być tam wtedy.

She had to have an easier job in the past. – Musiała mieć lżejszą pracę  w przeszłości. 

I didn’t have to be there then. – Nie musiałem być tam wtedy.

She didn’t have to have an easier job in the past. – Nie musiała mieć lżejszej pracy w przeszłości. 

Did I have to be there then? – Czy musiałem być tam wtedy?

Did she have to have an easier job in the past? – Czy musiała mieć lżejszą pracę w przeszłości?

Will have to w relacjach przymusu w czasie Future Simple

Przymus wyrażany za pomocą czasownika will have to można odnosić do wszystkich rodzajów zdarzeń w przyszłości, a czasownik przedstawiający rodzaj zdarzenia należy stosować w formie podstawowej.

Czasownik will have to nie odmienia się przez osoby. Konsekwencją tego jest przymus stosowania w zdaniu angielskim podmiotu, który nadaje czasownikowi osobowość (personifikuje go).

Przykłady:

I will have to be at this meeting tomorrow. – Jutro będę musiał być na tym spotkaniu.

He will have to have more ideas. – Będzie musiał mieć więcej pomysłów.

W czasie przyszłym zdania twierdzące budujemy za pomocą will have to, natomiast zdania przeczące za pomocą won’t, a zdania pytające odpowiednio za pomocą will i won’t.

Przykłady:

I will have to be there soon. – Będę musiał być tam wkrótce.

She will have to have an easier job in the future. – Będzie musiała mieć lżejszą pracę w przyszłości. 

I won’t have to be there soon. – Nie będę musiał być tam wkrótce.

She won’t have to have an easier job in the future. – Nie będzie musiała mieć lżejszej pracy w przyszłości. 

Will I have to be there soon? – Czy będę musiał być tam wkrótce?

Will she have to have an easier job in the future? – Czy będzie musiała mieć lżejszą pracę w przyszłości?